Kendinden Vazgeçme
Kişisel gelişim, ruhsal gelişim, farkındalıkla yaşam, enerji çalışmaları…. Ne derseniz deyin. Hepsi insanlar tarafından yapılan çalışmalardır. Ve bu insanlar belirli bir sebepten dolayı bu alana girmiştir.
Kimi bedenindeki rahatsızlıktan kimi içindeki hiç bitmeyen acı hissiyatından kurtulmak amaçlı… İnanın öyle hikayeler var ki… Ama her birinin amacı kendini bulmak, huzur, sevgi, rahatlık ve yaşamında fark yaratmaktır…
Çevresi genellikle sormaz neden girdiğini, ilginç olduğunu, tuhaf olduğunu söylemeseler de bu alanda çalışan kişiler sezgilerini kullandıkları için, bunu net ve açık hissederler.
Başta kendini açıklamaya çalışırsın, bununla birlikte daha iyi olduğunu söylersin, tüm varlığınla bunu gösterirsin.
Yalan mı? Kesinlikle hayır. Yaşadığın her farkındalıkla, çözdüğün her problemle hafifliyorsun, rahatlıyorsun, o istediğin huzur var ya… Ona kavuşuyorsun. Anlıyorsun ki yaşadığın her deney çok kıymetli ve değerli.
Hayatının sana ait olduğunu, kimsenin seni kırmadığını, üzmediğini, aslında kendi kırgınlığın, üzüntün olduğunu ve bunun sebebini rahatlıkla bulabiliyorsun.
Ama insanız ve hayat devam ediyor… Çoğu zaman artık güzel sürprizlerle, bazen de acı haberlerle yüzleşiyoruz. Sevdiğimiz, değer verdiğimiz kişiler bu boyuttan ayrılıp gidiyorlar… Bazen de hayal ettiğimiz şeyler uçup gidiyor.
Evet sebebini anlıyorsun ama hala bırakamıyorsun bu üzüntüyü ve yası. Yaşayamıyorsun da…. Bastırıp, gününü geçiriyorsun. Duygularından vazgeçiyorsun. Hissetmekten vazgeçiyorsun. İnsan olmaktan vazgeçiyorsun. Neden mi?
İşte geldik nedenine. Çünkü sen bu kadar emek verip, kendinle yüzleşip kendinin en gölge yanlarını görüp iyi olma yolundayken kötü olabileceğini, kendine yediremiyorsun. Sanki hiç görmesem, anlamasam, tanımasam olmayacak gibi, anında geçecek. Acı da üzüntü de yas da...
Bir de çevremiz var. Hani iyi olmak için bu alana girmiştin? Kendini çözüver, bitsin. Kabul et ve hayata devam et. Hep gül, hep destek ol, hep neşeli ol.
Yüzümüze gülücük takıp, içimizdeki duygularımızı görmezden gelmeye devam ediyoruz. Ne kadar ertelesek de onları gizlemeye çalışsak da onlar orada. Onların fark edilmesini senden bekliyorlar. Kimse fark etmesin diye dış dünya ile bağlantını kesiyorsun zamanla, saklanıyorsun, gizleniyorsun. Çünkü depresyonda olabileceğini kendine bile itiraf edemedin, kimseden destek isteyemiyorsun, kimsenin görmesini de istemiyorsun. Tam tersine herkes senden bekliyor bu desteği…. İyi olacaksın ya…
Bunu neden yazıyorum dersiniz? Çünkü bu benim gerçeğim.
Annemle ilişkim hayatım boyunca çok ilginçti. Hep onunla güçlü bir bağ kurma çabasındaydım. Zihnimiz işte. Çocukluğunda eksik olanı mutlaka tamamlamaya odaklanır. Annemin vefatıyla umudum kalmadı. Ve işte burada kendimle savaş başladı. Sürekli meditasyon, sürekli kazma, sürekli çalışma…
İşe yaradı mı? Kısmen. Hepsi geçici çözümdü. Dipte, en derinlerde, beni içten içten yiyen bir nokta vardı. Ve o noktayı bulana kadar, onu kabul edene kadar devam ettim. Anlamak, tanımak çözümün en büyük kısmı. Ancak öyle serbest bırakabiliriz. Ancak bu şekilde iyi olabiliriz. Zihnimiz o şeklinde çalışıyor, ancak anlayınca serbest bırakıyor.
“Umudumu kaybettim.” inancını bulana kadar başaramayacağımı, tüm emeklerimin boşa gittiğine inanıyordum.
Yazım size ışık olsun. Yaşadığınız durumun asıl duygusunu fark edebilmeniz için önce bu duyguyu fark etmeniz gerekiyor. İnsan olduğumuzu hatırlamamız gerekiyor.
Size kocaman sarıldım. Sevgi ile olun
Huzur bulma yoluna çıktığımda
İnsan olduğumu unuttum.
Etrafımda baktığımda
Geçmişe tutundum.
Umudumu yaşatmak adına, kendi hayatımdan vazgeçtim,
Yaşamın devam ettiğini unuttum, senin hatrına.
Ruhum uyan dediğinde görmezden geldim,
Çocuğumun gözlerine dalana kadar….
